ما؛که پس از نیماپس از هدایت و چوبک به این دنیا قدم گذاشته ایم.ما؛مایی که پس از رنسانس دیگران و مشروطیت خودمان آرد را خمیر میکنیم برای نان.ما؛مایی که حقیقت را همیشه پنهان میکنیم و پس تبهکاریم.مایی که زندگان را زنده زنده در خاک میکنیم و سر گور خفتگان سینه چاک می دهیم.مایی که در گورهای تازه دندان طلای مردگان را می شکنیم، ما مایی که تا چشمی به واژه انسان دارد کسی که از سر صدق،گردن اش می زنیم و تا چشم فرو بست،برایش کف می زنیم و یا به احترام،در سوگ او یک دقیقه سکوت می کنیم .ما،چه بد،چه دد مردمانی هستیم ما!مایی که خود،عصرمان را برگشته به عصر شب است و شب است و ما،تنها به نظاره اش نشسته ایم انگار!شب،شبی که ظلمت خود وحشت میکند انگار! چه خوش مردمانیم ما؛مایی که در ظلمت شب:بر مردگان خویش نظر می بندیم با طرح خنده ایو نوبت خود را انتظار می کشیم بی هیچ خنده ای