کتاب زیبایی بود با ترجمه ی نسبتا قوی از فیروز ناجی که خودش شاعره و به درستی کلمات رو می شناسه ...:
.
‏پر  ، پر ی   میان  روشنایی ...

. ‏در تاریکی هامان ، جایی برای زیبایی نیست . هرچه جاست خود برای زیبایی ست .

.
‏زمانی مست غم که  از غم هیچ نداری مگر بلور .

.

. ‏چه پوشیده استخانهای پیر پروانه یی ات !
.

. ‏به  شب که فرود می آید روی اشک های ما .
.


. ‏از پذیرفتن ، چهره روشنی می گیرد ؛
از امتناع ، زیبایی ....