بخش اعظم نبوغ بین سال‌های ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۷ در شهر برلین نگاشته شد. آخرین فصل کتاب در سال ۱۹۳۷ در ریویرای فرانسه به‌پایان رسید.  رمان «نبوغ» جناب نابوکاف، روایت بازگشت به خودی‌ست که گویی مرثیه‌ی نویسنده در پایان نوشتن به زبان روسی‌ست! این آخرین رمانی است که نویسنده به زبان مادری نوشت، داستان شاعری تبعیدی‌ست که در برلین، تنها، جدافتاده و تهیدست به انتظار آفرینشی‌ست که باید روزی در کارنامه‌ی ادبی‌اش ممکن شود. شاعری که در طول کتاب، به همه‌ی نام‌های بزرگ ذهن و زبان روسی ارجاع داده و اشاره می‌کند و در این مسیر است که تلاش بی‌وقفه‌اش برای رسیدن به شعری بزرگ ادامه می‌یابد. در مسیر خلق یک شاهکار بزرگ است که نابوکاف مسئله‌ی نبوغ را در کتابش واکاوی کرده و در مقام یک نابغه، زیستن در زمانه‌ای که همه به کشتن چراغ آمده‌اند را تصویر و تحلیل می‌کند. گاه پیش می‌آید که موفقیت بزرگی را به درازنایی وعده‌ات می‌کنند، موفقیتی که از همان ابتدا باورش نداری؛ زیرا شباهتی به دیگر هدایای زندگی ندارد و جز با نگاهی بزرگوارانه به تخیل به آن نمی‌اندیشی. اما آن‌گاه که سرانجام در یک روزی بسیار عادی که باد غربی می‌وزد، خبری می‌رسد که به‌آنی و برای همیشه هر امیدی را تباه می‌کند، ناگهان با حیرت درمی‌یابی که تمام مدت با آن آرزو بدون چاک‌چاک کردن زندگی ناممکن می‌شود…