پدیدارشناسی و فلسفه های اگزیستانس یا وجودی در فلسفه معاصر چنان درهم تنیده شده اند که جدا ساختن آن ها از یکدیگر معادل عقیم ساختن آن هاست. فیلسوفانی مثل سارتر و مرلو پونتی پدیدارشناسی و اگزیستانسیالیسم را در فلسفه خود ادغام کرده اند که در تاریخ فلسفه معاصر تفکر فلسفی آن ها به پدیدارشناسی وجودی یا اگزیستانسیال نیز معروف شده است. بنابراین سعی ما در این فصل این خواهد بود که هر دو جریان فلسفی را در کنار هم مطرح نماییم و به همین دلیل در یک فصل با عنوان پدیدارشناسی و اگزیستانسیالیسم به معرفی نمایندگان کلیدی آن ها خواهیم پرداخت. اما چون اگزیستانسیالیسم هایدگر و سارتر و دیگران تحت تأثیر پدیدارشناسی هوسرل بوده و حتی به جرئت می توان گفت که هوسرل پدر معنوی تمامی فیلسوفانی است که با روش های پدیدارشناختی به تحلیل مفاهیمی مثل وجود، معنا، انسان، اخلاق، دیگری و غیره در سنت پدیدارشناسی اهتمام ورزیده اند، لاجرم ابتدا به پدیدارشناسی او می پردازیم و سپس به سراغ فلسفه های بعد از هوسرل خواهیم رفت.