مجموعه‌ی چهارپاره‌ها، غزل‌ها، رباعی‌ها و دوبیتی‌های علی محمد مودب
از نظر مضامین بسیار متنوع بود و از خواندنش لذت بردم.

چند قسمتش را اینجا می‌گذارم که به یادگار بماند:
وقف اتاق‌های مدیران شد
شاخ گوزن‌های مجلل هم
شد زینت اتاق پذیرایی
شمشیر بازمانده ز روز جنگ
قرآن نوشته روی برنجی شد
با چهارده روایت و ده‌ها رنگ
---
گرچه من بی‌ سرپناهم در پناه تو، وطن!
شاخه‌هایت را به هر وامانده، کی وا می‌نهم؟
---
مگر رودم، مگر راهم
که جز رفتن نمی‌خواهم
مگر ماه تمامم من
که هر شب باز می‌کاهم؟
---
بهار آمد به بام ما سری زد
ولی در پرده، راه دیگری زد
اگر چه از سرود سبزه‌ها گفت
تگرگی بر سر نیلوفری زد
        

          به نام او

کتاب متشکل از چهارپاره و غزل است که من تنها معدودی را پسندیدم در کل دفتر خوبی نبود.