کتاب شامل سه بخش می شود و گویا حاصل جلسه ای است که در آن ژیژک و بدیو درباب فلسفه اظهار نظر کرده‌اند. بخش اول مربوط به سخنرانی بدیو می شود، بخش دوم سخنرانی ژیژک و بخش سوم حاصل گفتگوی این دو نفر در قالب یک میزگرد پرسش و پاسخی. هرچند مطالب بدیع و نکته‌آموزی از کتاب قابل فهم است (ویژگی‌های تفکر فلسفی از نظر بدیو که از شروط آن تفکر به استثنا، فاصله‌گیری با قدرت و انتخاب است و سرشت غیردیالوگی فلسفه توسط ژیژک) و نظرورزی که حول فیلسوفان دیگر (کانت و رورتی و باتلر و افلاطون و ...) طرح می شود حائز اهمیت به نظر می رسند، مشکل عمده با چنین قبیل مطالبی آن است که خط سیر درستی را به نظر من طی نمی کنند؛ درست که ادعای سیستماتیک اندیشیدن و تمام‌نگری عملاً در جریان‌های جدید فکری منسوخ شده است ولی امکان پیگیری خط سیر مطالب از جمله ویژگی‌های انعقاد فهم و خروج زبان از شکل خصوصی آن است. بخش دوم از مطلب اول که حاصل سخنرانی بدیو است و تلاش می کند رئوس نظر خود را طرح کند مصداق عینی چنین وضعی است؛ یالاقل برای بنده در وضعی که الان در آن به سر می‌برم اینگونه بود: مملوء از عبارت‌های گند و بی‌سروته که از اساس امکان فهم را تا موعد قرار گرفتن در فضای فکری فرد، از خلال خوانش چندین و چند متن از او، به تعویق می انداخت. 
ولی از طرفی ژیژک تقریباً غالباً قابل فهم است؛ بدین معنی که مثال‌ها و ارجاعاتش مسهل‌هایی برای شکل‌گیری ارتباط با متن است، هرچند که از طرفی هم او را عامه‌پسند و مخاطب‌پذیر می‌کند.