مدرسه‌ای را تصور کنید که هیچ چیزش شبیه به نهادهای آموزشی مرسوم نیست. 
یک جهان دموکراتیک کوچک که در آن تمامی اعضای مدرسه از کارمندان و معلمان گرفته تا خود دانش آموزان حق رای و جایگاهی یکسان دارند، در چیزی به نام کلاس درسی شرکت نمی‌کنند و آزادند وقتشان را آنطور که دوست دارند در مدرسه سپری کنند. 
کتاب شرحی است از اصول و مبانی شکل دهنده به این مدرسه و چالشهای موسسان آن در برابر والدین و کسانی که مدام نگرانند  که بچه‌ها در این مدرسه چیزی یاد نمی‌گیرند و سوال می‌کنند که فایده کارهایی که بچه‌ها می‌کنند چیست.
نویسندگان میان تحت تعلیم بودن و یادگیری تفاوت قائل می‌شوند. از نظر آنها یادگیری فرآیندی درونی و غریزی است و برای هر کس در وقتی و به شیوه‌ای رخ می‌دهد که منحصر به فرد است‌ بنابراین مدرسه اساسا بر پایه احترام به تفاوت‌های هر دانش آموز، دادن آزادی مطلق به او و همینطور عدم تفکیک سنی بنا نهاده شده است‌. اصولی که موجب می‌شوند کودک باری از مسئولیت را بر دوش خود حس کند و تصمیم درستی را مطابق با اراده و تشخیص خودش بگیرد و البته مسئول پیامدهای آن نیز باشد.
بنیان گذاران مدرسه با هر چیزی شبیه به دوره‌های آموزشی و تفکیک کردن بچه‌ها چه به لحاظ سنی و یا هوشی مخالفند‌. آنها معتقدند بودن بچه‌ها فقط با گروه هم سن خودشان موجب می‌شود نوعی رقابت و حسادت و پز دادن شکل بگیرد در حالی که بودن در کنار افراد با سنین مختلف این حس را از بین می‌برد و همه به یکدیگر کمک می‌کنند. از این روست که بازی فوتبال نیز در این مدرسه بر خلاف روال مرسوم است و یک تیم از سنین و سلایق مختلف تشکیل می‌شود و هر کس آزاد است تا هر وقت که خواست بازی کند یا نکند. چنین رویه‌ای سلسله مراتب را که دشمن دموکراسی است از بین می‌برد و بچه‌ها در روال قضایی مدرسه نیز یاد می‌گیرند که چطور نظرات همه را بشنوند، بارها به مباحث تکراری گوش دهند و صبور و خویشتن دار باشند و از آزادی فردی‌شان دفاع کنند.
در این مدرسه معلمان صرفا تسهیل گرند‌‌ آنها بر این اعتقادند که نباید راه خلاقیت بچه‌ها را بست و تنها اگر بچه‌ها کمک خواستند باید به یاری آنها شتافت. برای مدرسه مهم نیست که بچه‌ها دوست دارند چه چیزی یاد بگیرند مهم این است که محیطی فراهم کنند که همه شوق به یادگیری داشته باشند از نجاری و علاقه به شغل کفن و دفن گرفته تا فیزیک و آشپزی و کتاب خوانی. 
مدرسه اعتقاد دارد نمی‌تواند چیزی را به زور به کسی یاد دهد چرا که اگر کسی چیزی را دوست داشته باشد خودش آن را یاد می‌گیرد.

#سادبری_ولی
#مدرسه
        

          خواندن این کتاب برای من خیلی طول کشید. به دلیل کاری که انجام می‌دادم باید در آن دقیق می‌شد و جواب سوال‌هایم را از لابه‌لایۀ صفحات پیدا می‌کردم. کتاب تجربۀ یک مدرسۀ «متفاوت» (با تاکید) است. مدرسه‌ای که ظاهراً بی‌قانون است و در آن زنگ‌های درسی به شکل مرسوم نیست. مقایسه کردن چنین سیستمی با ایران اشتباه است چون ما درگیر مسائل ریز و درشت عجیبی هستیم که امکان ساخت یک مدرسۀ متفاوت نیست. حتی در زمان انتشار کتاب هم در خود  امریکا (و حتی الان) هم سادبری‌ولی موسسه‌ای جداافتاده است.
کتاب یک ویژگی مهم دارد. این که «شدن» را معنی می‌کند. یعنی در یک جایی از دنیا آدم‌هایی دورهم جمع شدند و سعی کردند جایی متفاوت درست کنند و این کار انجام شده. چیزی روی هوا نیست یا تئوری. بلکه پایشان محکم است و کتاب تجربه‌های آن‌ها است. از طرفی تلاش کردند این تجربۀ متفاوت را مدون کنند. اتفاقی که کمتر در ایران می‌افتد. یعنی حتی اگر کار خوبی انجام می‌شود ما از چند و چون آن بی‌خبریم. 
کتاب به‌درد کسانی که دغدغۀ آموزش دارند می‌خورد و البته برای تمام کسانی که دنبال متفاوت دیدن ساختی هستند که در آن زیست می‌کنند. یعنی اینجا بحث نگرش مطرح هست. این که بتوانی جور دیگری به دانش‌آموز، مدرسه، اولیا و سیستم نگاه کنی. در ایران این نگاه خیلی سخت است (و ناممکن) اما کتاب کمک می‌کند تا شاید یک کوچولو سعی کنیم با محیط اطراف خودمان (به عنوان یک آموزگار) متفاوت برخورد کنیم.
        

          مدرسه ساد بری ولی و نوع دموکراتیک آموزش آینده مدرسه داری رو ترسیم میکنه اما این نوع از مدرسه داری چالش هایی داره حتی در آمریکا. چالش هایی که بچه ها، خانواده و معلم ها باهاش درگیر هستن. خوندن این چالش ها می تونه بهمون کمک کنه که خودمون رو برای این آینده متفاوت آماده کنیم