«بشریت برای من یعنی بر خود چیره گشتنی دائمی.» ـ فریدریش نیچه تفکر نیچه حول محور مفهومی تازه و شگفت انگیز از بشریت می گردد ــ بشریتی که با مرگ خدا کنار آمده است و هنر و علمِ خوب زیستن را رهای از نیاز به قطعیت های متافیزیکی و مطلق های اخلاقی به کار می بندد. حال چگونه باید زیست؟ و ما به چه عشق می ورزیم؟ کیت انسل پیرسون خواننده را با سبک متمایز فلسفی نیچه و سیر تکوین اندیشه ی او آشنا می کند. به واسطه ی خوانش هایی دقیق از گزین گویه های نیچه، او پاره ای از بهترینن ایده ها، اما در عین حال، بدفهم شده ترین آن ها را توضیح می دهد که از آن جمله می توان به ایده های بازگشت ادبی و فراانسان اشاره کرد. به علاوه این کتاب طبیعتً هماوردخواهانه ی تفکر نیچه را درباره ی عناوین کلیدی ای همچون زیبایی، حقیقت و حافظه نیز روشن می کند. نقل قول های کتاب از گستره ای از آثار نیچه آورده شده اند؛ از آن جمله: انسانی، بسیار انسانی؛ دانش شاد؛ چنین گفت زرتشت؛ و تبارشناسی اخلاق.