کتاب حاضر اندیشه «نیچه»، «وبر» و «فوکو» را در مقام مسیری متفاوت از اندیشه های مدرن مورد بررسی قرار داده و ظهور و گسترش تبارشناسی را به منزله شکلی از نقد درون بود پی می گیرد. هم چنین بر آن است که رابطه این سه متفکر با یکدیگر را روشن ساخته و اتهام «هابرماس» مبنی بر این که نیچه، وبر و فوکو نیهیلیست هستند و رویکردشان به لحاظ فلسفی فاقد انسجام و به لحاظ علمی غیر مسؤولانه است را از این طریق پاسخ دهد که تبارشناسی در مقام فعالیتی عملی به سوی تحقق خودمختاری بشری میل می کند.