داستان های مجموعه «باغ اناری»  غالبا در فضای خاصی خلق شده اند که زبان روان و صمیمی شریفی به خلق فضای وهم آلود و جادویی در آن ها دامن زده است. محمد شریفی از آن جمله نویسندگانی است که با انتشار نخستین مجموعه داستانش توانست توجه مخاطبان جدی ادبیات داستانی را به سوی خود جلب کند. نویسندگان و منتقدان زیادی کارهای این مجموعه را از بهترین نمونه های داستان ایرانی بازشمرده اند و تا کنون تعدادی از این داستان ها نیز به زبان های دیگر ترجمه شده اند. باغ اناری برای اولین بار در دهه 70 منتشر شد و حالا بعد از دو دهه داستان های آن مورد توجه یک نسل دیگر از خوانندگان و داستان نویسان ایرانی قرار گرفته و برای سومین بار بازچاپ می شود. 

ناشر درباره داستان های این مجموعه اینگونه نوشته است: شریفی در داستان های مجموعه «باغ اناری» کوشیده است از ذات خرده فرهنگ های بومی برای رسیدن به جهانی مدرن بهره ببرد؛ به این معنا که شخصیت های او در همه داستان ها به نوعی جهانی می اندیشند و بومی زندگی می کنند. محمد شریفی شاید نخستین نویسنده ای باشد که از ساختار زبان بومی به شکل طنزآمیز استفاده نکرده و شیوه نوشتن او کلیشه ای از آب درنیامده است. کاری که شریفی در داستان هایش کرده، نوعی بدعت گذاری نیکو در نوع برخورد با عنصر زبان است؛ زبانی که در عین مهجور بودن بسیار شفاف و دست یافتنی است و محمود دولت آبادی یکی از داستان های باغ اناری را نمونه ی کاملی از داستان رئال ایرانی می داند.