در کتاب برگشت نیست بورلی نایدو،پلیس چنان مصمم به حفظ روح آپارتاید است که ملبس به لباس شخصی،کودکان خیابانی رنگین پوست را در نیمه شب محاصره و آن ها را به دریاچه می ریزد.بچه ها به سرعت خود را بالا می کشندو بیم آن دارند که افسران پلیس این بار ملبس به اونیفرم باز گردند و آن ها را به اتهام تجاوز به ملک غیر بازداشت کنند.ده سال بعد از سفر بورلی نایدو به جوبورگ و در آستانه یک انتخابات دموکراتیک در سال 1994 نایدو به خوبی نشان می دهد که رنگین پوستان جوان افریقای جنوبی نیازی به یک نظام ستمگر برای تایید قربانی شدن خود ندارند.
«...یک داستان واقعی تکان دهنده.»
«این کتاب با روشن بینی ارزشمند،صریح اما توام با خوش بینی نگاشته شده است.کتابی است خواندنی،جذاب و باور کردنی.»