صدای خود نبود. آوای دیگری بود. پژواکی آشنا، دلنشین، آسمانی و لطیف پرده گوش آلدار را نوازش کرد. نغمه پرنده ای را می ماند که در حزن آمیز ترین لحظه عمرش می خواندش. آلدار سر در گریبان فرو برده و چشم هایش را بسته بود. ندای روح بخش به حدی باورپذیر بود که لحظه ای چشم باز کرد و به سیاهی محبس نگریست. وقتی دوباره پلک بر هم نهاد، اسم خودش را واخ تر شنید. «آلدار..آلدار...»