علم ادبیات پیش از هر چیز باید پیوند خود را با تاریخ فرهنگ استوارتر سازد. ادبیات بخشی جدایی ناپذیر از فرهنگ است و نمیشود آن را از زمینه فراگیری که فرهنگی در دوره ای معین تشکیل میدهد جدا کرد.

هنر زمانی که به عاملی اجتماعی بدل میگردد و از دیگر عوامل اجتماعی نیز تأثیر میپذیرد، بی تردید تابع تعین جامعه شناختی عام میشود، بی آن که این تعین جامعه شناختی هیچگاه امکان کشف ذاتی و زیبایی شناختی آن را فراهم آورد همان گونه که نمیشود فرمول هیچ کالایی را بر مبنای اقتصادی گردش کالا مشخص کرد.

واژگان با انبوهی از تارهای ایدئولوژیک بافته شده اند و پودِ تمام مناسبات اجتماعی را در همه عرصه ها تشکیل میدهند. بنابراین روشن است که واژه محسوس ترین نشانه تمام دگرگونی های اجتماعی است حتی دگرگونی هایی که تازه در حال جوانه زدن‌ند، دگرگونی هایی که هنوز شکل نگرفته اند و هنوز راه نظام های ایدئولوژیکی ساختار یافته و کاملاً شکل گرفته را هموار نکرده اند.