شاید به جرأت بتوان گفت که هیچ فیلسوفى نظرى بلندتر و مساعدتر از هگل نسبت به هنر نداشته، و با این همه هیچ فیلسوفى هم درباره ى آینده ى هنر عقیده اى چنین بدبینانه نداشته است، و تازه هگل در دوران زرین فرهنگ و هنر آلمان، عصر گوته، موتزارت و شیلر مى زیست.هگل بر آن است که هنرمندان یونان کهن به آمیزه ى کاملى از محتوا و صورت دست یافتند، اما هنرمندان مدرن با مسایل پیچیده و در نهایت فلج کننده اى ــ روبه رو شده اند. مسیحیّت با رمز معنویت لاهوتى اش، بى واسطگى رابطه ى انسان با واقعیت را به مخاطره افکنده، و جدایى گزینى سُخره گرانه ى انسان نیز او را با ژرف ترین احساسات خود بیگانه کرده است. درس گفتارهاى مقدماتى درباره ى زیبایى شناسى (کتاب حاضر) در دهه ى 1820 در برلین ایراد شد و امروز خود را چون اثرى مى نمایاند که با استدلالى شورانگیز توانایى هنر را براى پاسخ گفتن به جهان مدرن به معارضه مى گیرد؛ زیرا هگل بر آن بود که هنرهاى زیبا فقط هنگامى به برترین وظیفه ى خود دست مى یابند که جایگاه خود را در قلمروى واحد در کنار دین و فلسفه به دست آورند.