معرفی کتاب دو قطعه عکس 4*6 اثر علی میرمیرانی ( ابراهیم رها )

دو قطعه عکس 4*6

دو قطعه عکس 4*6

3.5
4 نفر |
2 یادداشت

با انتخاب ستاره‌ها به این کتاب امتیاز دهید.

در حال خواندن

0

خوانده‌ام

5

خواهم خواند

1

ناشر
روزنه
شابک
9643342204
تعداد صفحات
130
تاریخ انتشار
1385/4/12

توضیحات

        
این کتاب راجع به هنر عکاسی نیست ! این کتاب اصلاً به عکاسی کاری ندارد .
به اسمش توجه نکنید ، این همه اسم بی ربط توی دنیا هست آن وقت شما گیر داده اید به اسم این کتاب ؟

دو قطعه عکس 6 در 4 در واقع دو کتاب در یک کتاب است . یعنی شما پول دو کتاب را می دهید یک کتاب می خرید ! جلد دوم بینوایان مرحوم ویکتورهوگو و بخش دوم شهر قصه مرحوم بیژن مفید یک ضرب وارد دوره هشت ساله اصلاحات شده و شده دو قطعه عکس 6 در 4 ! این برای اولین بار نیست که دو کتاب ، در یک کتاب چاپ می شود اما برای اولین بار که ژان والژان درباره سعید امامی صحبت می کند ، باور کنید!

      

یادداشت‌ها

عین راء

عین راء

1403/12/3

          ابراهیم رها را به طنز می شناختم و البته به سیاسی نویسی. این کتاب البته که سیاسی بود ولی طنز نه. یا انتظار من از نویسنده برای طنز نویسی بالاتر بود و باید گفت که بیست سال قبل انتظار مثلِ الان نوشتن، انتظار بالایی است یا اینکه باید بگوییم ذائقه من با ذائقه بیست سال قبل تفاوت کرده است و بیست قبل این کتاب طنز بوده است. شاید هم اصلا نویسنده قصد طنز نویسی نداشته است! نمی دانم.

کتاب شامل دو داستان است که داستان اول به شدت وابسته به اطلاعات عمومی شما از وقایع سال های 76 تا 83 و همچنین مختصری اطلاعات از کتاب بی نوایان است و اگر متوجه نشدید ماجرا چیست، باید بگویم اطلاعات عمومی تان از این سالها ضعیف است. تقدیمیه کتاب هم جهت گیری نویسنده را مشخص کرده است؛ در هر دو داستان. 

راستش فارغ از جهتگیری سیاسی نویسنده باید بگویم داستان اول نه طنز است و نه کار سیاسی آن چنانی و صرفا یک کار ژورنالیستی است و احتمالا در دوره خودش کف و سوتش را تحویل گرفته و تمام. و این چندان جالب نیست برای یک اثر ادبی. یعنی فایده این کتاب، الان تقریبا از دست رفته است؛ مگر بگوییم دریچه ایست به آن سالها که دریچه بودنش هم خیلی واضح نیست! یعنی کامل باید اطلاعاتت از آن دوران زیاد باشد که بدانی نویسنده به کجا دارد کنایه می زند. که البته این چنین اطلاعاتی را همه ندارند و همین باعث میشود کتاب از عمومیت بیفتد. اما داستان دوم به مقصود خودش رسیده است به نظرم. 

بیست سال بعد از زمان نوشته شدن این کتاب، خیلی راحت تر می شود در مورد وقایع تصمیم گیری کرد. کشور چه دورانی را گذرانده است. نسلی که نسل سوم خوانده می شدند امروز میانسالی را دارند تجربه می کنند و هرکدام سمت و سویی دارند. خدا آخر و عاقبت همه ما را به خیر کند. 

نویسنده در داستان اول تماما به دنبال این است که شخصیت اول داستانش رو در رو و بی پرده با مردم صحبت کند و یا استعفا بدهد و هیچ کدام از این دو داستان اتفاق نمیفتد. هنوز هم همان جماعت در پی این اهداف هستند. بیست سال می گذرد و بعد از بیست سال هنوز هم دنبال شنیدن حرفند و قبول مسئولیت و این که ثابت کنند هیچ کاره اند و استعفا. کشور و مردم این وسط چه می شوند؟! مهم نیست لابد!

کتاب به گمانم الان ارزش خواندن ندارد. چه به لحاظ محتوای سیاسی و چه ادبیاتی. جزو کتاب های ضعیف علی میرمیرانی است به گمانم. یا حداقل انتظار من از نویسنده بالاتر بود.
        

0