این کتاب با این ایده شروع می‌شود که ما انسان‌ها همیشه روی زمین بوده‌ایم و می‌پنداشتیم که زمین خیلی بزرگ است و مشغول تصاحب و تصرف آن شدیم و سر آن جنگ کردیم. بعد خواننده را دعوت می‌کند که در فضا به سفری برویم تا ببینیم زمین آن‌قدر هم بزرگ نیست در سفر به هر جرم آسمانی نویسنده می‌گوید ما این مقدار زمان از زمین دور شدیم و اگر همین زمان را در تاریخ برگردیم فلان اتفاق در تاریخ افتاده بود و تقریباً تمام وقایعی که در زمین به آن برمی‌گردد به همان ایده اولی که اشاره کرده بود ربط دارد: دعوا بر سر تصاحب زمین. از جنگ جهانی دوم تا گرفتن قاره آمریکا و ... .
ایده جفرز جالب است ولی آیا مناسب مخاطب کودک هم هست؟ مخصوصاً آخر کتاب که از مسافران بعد از گفتن همه آن تاریخ‌ها می‌پرسد می‌خواهید به سفر در فضا ادامه دهیم یا به خانه برگردیم؟
و چه لزومی دارد که فقط این برهه‌ها از تاریخ را پررنگ کرد.
شاید هم بد نباشد اتفاقاً بچه‌ها بدانند همیشه شری به پا می‌خیزد و نمی‌توان جلوی آن هیچ کاری نکرد و این حقیقت اجتناب‌ناپذیر است.  این هم البته با بچه‌های بزرگ‌تر، سال‌های آخر دبستان و بیشتر.
در کل امید خیلی در این کتاب پررنگ نبود