عقب گردِ یک پیاده ی شطرنج اثری ا ست پُرنفس که درش تقابلِ یک افسرِ عجیب اداره ی آگاهی با جهانی شرزده روایت می شود. غلامرضا معصومی نویسنده ی جوان این کتاب شخصیتی ساخته است که در ادبیاتِ ایران نمونه ی پخته ی آن کمتر وجود داشته است. پلیسی خسته و کمی خشن که در مرور پرونده های خود روایت های تأثیرگذاری را رقم می زند و کشف شان می کند. اثر با ورود او به بندِ زندانی هایی آغاز می شود که برخی شان را خود او به آن جا فرستاده. او می خواهد ناشناس باشد و در کسوتِ یک لوله کشِ عادی... قهرمانِ اثر در این فرایند دچارِ فلاش بکی طولانی می شود و می رود به شهری دورافتاده و مرموز که در آن جا خدمت کرده است و ماجراهایی را بازگو می کند که در هر کدام شان شخصیت های پیش‏پاافتاده و زمین خورده قرار است نقشِ خود را بازی کنند. داستانِ معصومی پُرکشش است و ضرب آهنگِ تندی دارد. او از آدم هایی نوشته که همیشه در حاشیه بوده اند، از سربازهای پیاده ای که حالا می خواهند نقشِ خود را با قدرتی مضاعف بازی کنند و پیش بروند. قهرمانِ معصومی در این فرایند متبلور می شود و چهره ای می سازد که درش جایی برای سانتی مانتالیسم و فرار از رئالیسمِ پُرجانِ جهان نیست...