این روزها هنوز هم تحت تاثیر کتاب مارتین لینگز هستم و موقع خوندن قانون اساسی هم مدام ذهنم می‌رفت سمت توصیفاتی که لینگز از یه آریستوکراسی تئوکرات می‌کرد و کلا فصل چهارم کتابش. با مقایسه این قانون (خصوصا نیمهٔ اولش که درگیر تعریف نهاد‌ها و مسائل حقوقی نشده) با اون توصیفات تقریبا جلوی هر صفتی که تو خاطرم مونده بود یه تیک خورد :-)
زاویه دید جالبی بود.
        

          مهم‌ترین قانون هرکشوری، قانون اساسی آن کشور است.
ایران نیز پس از انقلاب شکوهمند ۲۲ بهمن ۵۷، قانون اساسی خود را تدوین و در سال ۱۳۵۸ تصویب و به همه‌پرسی گذاشت. پس‌ از آن نیز تنها یک بار و آن هم در سال ۱۳۶۸ این قانون را اصلاح کرد.
قانون اساسی ایران ۱۷۷ اصل دارد و این ۱۷۷ اصل پایه‌ی تمامی قوانین موجود در کشور می‌باشد. 
مدتی است که نشر دوران کتابچه‌هایی را تحت عنوان *با آگاهی از قوانین حقوق خود را بدانید* روانه بازار کرده است که بسیار کاربردی و مفید هستند. کتابچه‌ی‌ قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز یکی از کتب این مجموعه می‌باشد که شایسته است همه‌ی مردم ایران، با هرعنوان و منصب و گرایشی آن را بخوانند و مطابق با آن عمل و همچنین مطالبه‌ی عمل از مسئولین را داشته باشند.