فکر کنم همین کتاب بود که یه بار دست گرفته بودیم و با چند تا از بچه های شاعر مشتی خرم آباد روی چمن های یک پارک خلوت نشسته بودیم میخوندیم و هی احسنت و زهازه میگفتیم به بیژن نجدی