مفهوم اخلاقیات، آن گونه که در سرتاسر تاریخ فلسفه بسط یافته است، از «ضربه ی توهم زدایی» مضاعفی از سوی روان کاوی آسیب دیده است: ضربه ی نخست با نام زیگموند فروید تداعی می شود، دومی با نام ژاک لاکان، تصادفی نیست که ، در هر دو مورد، یک و همان فیلسوف کانون بحث است: ایمانوئل کانت... «ضربه ی فرویدی» را به اخلاقیات فلسفی می توان به شرح زیر خلاصه کرد: آن چه فلسفه اخلاقی می نامد و، دقیق تر، آن چه کانت دستور بی قید وشرط می نامد- درواقع چیزی جز سوپراگو نیست. این حکم «اثر افسون زدودگی» ای ایجاد می کند که هرگونه کوشش را برای بنا نهادن اخلاقیات بر شالوده هایی غیر از شالوده ی امر«پاتولوژیک» به پرسش می کشد. 
این حکم، در عین حال، «اخلاقیات» را در هسته ی چیزی قرار می دهد که فروید «امر ناخوشایند یا ملالت در دل تمدن» نامید. اخلاقیات ، تا آن جا که ریشه هایش را در برساخت سوپراگو دارد، به چیزی بیش از یک ابزار تبدیل نمی شود، ابزاری سهل الوصول برای هرگونه ایدئولوژی ای که شاید تلاش کند فرمان های خود را به عنوان تمایلات حقیقتا اصیل، «شرافت مندانه» ، و خودانگیخته ی سوژه قالب کند... .
(از «درآمد» کتاب)