**عنوان:** تلاشی جسورانه اما بی نتیجه  
کتاب «۱۹۸۵» آنتونی برجس با ایده ی جالبی شروع میشود: نقدی بر جامعه ی معاصر با الهام از اورول. اما متأسفانه، اجرا به پای ایده نرسید. بخش اول کتاب که تحلیل‌های سیاسی و زبانی است، گاهی بیش ازحد خشک و شبیه یک سخنرانی دانشگاهی به نظر میرسد. بخش داستانی هم اگرچه پر از نمادهاست، شخصیت ها سطحی اند و هیچکدام به اندازه ی کافی باورپذیر یا عمیق نیستند تا خواننده را درگیر کنند.  

فضاسازی دیستوپیایی کتاب بیشتر از آنکه ترسناک یا تأمل برانگیز باشد، آشفته و گیج کننده است. اعتصاب های بی پایان و هرج و مرجِ توصیف شده، به جای ایجاد حس اضطراب، فقط خستگی می آورد. حتی پایان داستان هم هیچ شوک یا پیام روشنی ندارد؛ انگار نویسنده خودش هم نمی داند می خواسته به کجا برسد.  

نکته ی مثبت؟ ایده ی پشت پرده ی کتاب جذاب است: هشدار درباره ی قدرت اتحادیه ها و بوروکراسی. اما این ایده ها آنقدر نامنسجم روایت شده اند که تأثیرگذاریشان را از دست میدهند. اگر به آثار دیستوپیایی علاقه دارید، شاید ارزش یک بار خواندن را داشته باشد، اما انتظار تجربهای مثل «۱۹۸۴» اورول را نداشته باشید.