فلسفه از عصر افلاطون،معرفت حقیقی و رسوخ به پس نمودها و دست یافتن به واقعیت بنیادین را هدف خود قرار داده است.ریچاردررتی می گوید پراگماتیسم در برابر این سنت فلسفی،فلسفه امید را به میان می اورد.
ریچاردررتی،یکی از برانگیزاننده ترین چهره ها در بحث اخیر فلسفی و در بحث گسترده تر ادبی و فرهنگی،در این مجموعه،شماری از نوشته های فلسفی،سیاسی و فرهنگی را گرد آورده  است که بسیاری از آنها برای نخستین بار در قالب کتاب چاپ می شود.در بازگویی خاطراتی جذاب،شرح می دهد که چگونه از افلاطون دور و به ایلیام جیمز و جان دیویی نزدیک شد و به روایت خودش از پراگماتیسم دست یافت.ررتی می گوید نکته مهم این نیست که اندیشه های ما با واقعیتی بنیادین متناظر باشد،بلکه این است که در انجام دادن وظیفه های عملی مان با ما کمک کند و جامعه عادلانه تر و مردم سالارانه تری به وجود آورد.ررتی در درآمدکتاب با نام «نسبی گرایی»و در پسگفتاری درباره رواج نامیمون اصطلاح «پسامدرن»به این اتهام که او«نسبی گرایی پسامدرن»است،پاسخ می گوید.
ررتی در این جستارها،مقاله ها و سخنرانی های شیوا،که مخاطب همه آنها گسترده است،از باورهای اصلی فلسفی اش و چگونگی ربط آنها به امیدهای سیاسی اش خلاصه جذابی به دست می دهد؛همچنین درباره آمریکای معاصر،عدالت،آموزش و عشق،نگرش های چالشگری عرضه می دارد.حاصل کار،درآمدی عالی به اندیشه یکی از اندیشمندان برجسته امروز است.