میخواستم درباره نوع عبادت و ارتباط امام با خدا بدانم.سیره ایشان چگونه بود؟ در حالات معنوی امام رضا، چنین بیان شده است که ایشان کم خواب و بسیار روزه میگرفتند و روزه داشتن سه روز در هر ماهی را هرگز ترک نمی کردند و میفرمودند هرکسی سه روز از هر ماه را روزه بگیرد، مثل این است که همه عمرش را روزه گرفته باشد. آن حضرت وقتی پیراهن خود را به دعبل هدیه دادند، فرمودند: احتفظ هذا القميص فقد صليتُ فيه الف ليلة كل ليلة الف ركعة وختمت فيه القرآن الف ختمة دعبل، این پیراهن را قدر بدان و خوب محافظت کن که من در آن هزار شب و هر شبی هزار رکعت نماز خوانده ام و در آن هزار ختم قرآن به جای آورده ام. رجاء بن ابو ضحاک که مأمون وی را برای آوردن امام رضا مأموریت داده بود، در بخشی از گزارش خود به مأمون میگوید: «من پیوسته از مدینه تا مرو با ایشان بودم به خدا قسم کسی را با تقواتر از او در برابر خدا ندیدم و کسی را ندیدم که بیشتر از او در تمام اوقاتش ذکر خدا گوید و ندیدم کسی را که خداترس تر و پارساتر از او باشد امام نام و یاد خدا را در همه حال جاری میساختند و این فرهنگ را به یاران خود منتقل میکردند هرگاه میخواستند یادداشتی برای نیازمندی هایشان بنویسند، چنین می‌نوشتند: 《بسم الله الرحمن الرحيم. إن شاء الله به یاد خواهم آورد.》 و سپس هرچه میخواستند یادداشت می‌کردند.

میخواستم درباره نوع عبادت و ارتباط امام با خدا بدانم.سیره ایشان چگونه بود؟ در حالات معنوی امام رضا، چنین بیان شده است که ایشان کم خواب و بسیار روزه میگرفتند و روزه داشتن سه روز در هر ماهی را هرگز ترک نمی کردند و میفرمودند هرکسی سه روز از هر ماه را روزه بگیرد، مثل این است که همه عمرش را روزه گرفته باشد. آن حضرت وقتی پیراهن خود را به دعبل هدیه دادند، فرمودند: احتفظ هذا القميص فقد صليتُ فيه الف ليلة كل ليلة الف ركعة وختمت فيه القرآن الف ختمة دعبل، این پیراهن را قدر بدان و خوب محافظت کن که من در آن هزار شب و هر شبی هزار رکعت نماز خوانده ام و در آن هزار ختم قرآن به جای آورده ام. رجاء بن ابو ضحاک که مأمون وی را برای آوردن امام رضا مأموریت داده بود، در بخشی از گزارش خود به مأمون میگوید: «من پیوسته از مدینه تا مرو با ایشان بودم به خدا قسم کسی را با تقواتر از او در برابر خدا ندیدم و کسی را ندیدم که بیشتر از او در تمام اوقاتش ذکر خدا گوید و ندیدم کسی را که خداترس تر و پارساتر از او باشد امام نام و یاد خدا را در همه حال جاری میساختند و این فرهنگ را به یاران خود منتقل میکردند هرگاه میخواستند یادداشتی برای نیازمندی هایشان بنویسند، چنین می‌نوشتند: 《بسم الله الرحمن الرحيم. إن شاء الله به یاد خواهم آورد.