یا چیزی به نام «ذات» یا «طبیعت» انسانی وجود دارد؟ چیزی که بتواند مبنا و اساس داوری ها و احکام اخلاقی ما قرار گیرد؟ بدیهی است که هر پاسخی به این پرسش، که هسته ی اصلی فلسفه ی اخلاق را تشکیل میدهد، پیامدهای خاص خود را داراست. به عقیده ی رورتی اثبات یا نفی «دات انسان» تلاشی نافرجام و بیهوده است. تنها کاری که میتوان کرد آن است که ببینیم کدام پاسخ، شادکامی و سعادت بیشتری را برای جامعه بشری به ارمغان خواهد آورد. از این منظر، «اخلاق زندگی امروز» عبارت است از به رسمیت شناختن هرچه بیشتر دیگران، لحاظ کردن هرچه بیشتر خواست های دیگری- اعم از زنان، فرودستان، اقلیت ها- و در یک کلام، گستراندن هرچه بیشتر «دایره ی ما»