ادبیات داستاتی در دهه پنجاه، همانند دهه چهل، جانشینی است برای فعالیت های سیاسی و حزبی، زیرا در جامعه ای استبدادی که اجازه ی فعالیت های سیاسی به مخالفین داده نمی شود و وسایل ارتباط همگانی به ویژه روزنامه ها تحت کنترل اند و سانسور می شوند، این امری بدیهی است. در چنین شرایطی است که داستان و شعر در مکان فعالیت های سیاسی قرار می گیرد و داستان نویس و شاعر به جای مبلغ، مروج و تهییج گر حزبی و سازمانی می نشیند و عرصه ادبیات محل جذب جوانانی می شود که برای گفتن «حرفی» دارند و می خواهند «کاری» بکنند؛ گرچه این جابه جایی نقش ها در این دوران عارضه ای است ناشی از مجموعه شرایط سیاسی جامعه؛ اما این عارضه تبدیل به معنایی برای ادبیات شد و بسیاری از ادیبان و سیاسیون، این «عارضه» را به عنوان مفهوم و معنای ادبیات گرفتند؛ پس عجیب نیست هنگامی که مشاهده می کنیم حتی در سال های 57-60 باز هم داستان ها و شعرهایی به سبک و سیاق سال های پیش تر از آن، با زبانی صریح و روشن و نه زبان داستان نوشته و سروده می شود.


 درباره این کتاب بیشتر بخوانید