آیه‌های قرآن یکی پس از دیگری همچون آفتابی روشن در کلام دختر نبوت می‌درخشید. جای انکار نبود! قرآن در کنار عترت بود.

پس حمد و ثناى خدايى را بجاى آوريد كه با عظمت و نورش تمام اهل آسمان و زمين در جستجوى وسيله‌اى به سوى اويند؛ و ما آن وسيله الهى در خلقش هستيم، و ما آل رسول خداييم، و ما مقربان درگاه خدا، و جايگاه قدس او و حجت غيبى الهى و وارث انبياى اوييم.

اگر سخن بگويم مى‌گوييد: «حسد مى‌ورزد». اگر ساكت بمانم مى‌گوييد: «فرزند ابوطالب از مرگ مى‌هراسد»! هيهات، هيهات كه چنين باشم؛ به من چنين گفته شود؟ در حالى كه من ميراننده مرگ هستم. منم آنكه در شب آرام كه مردم در خواب بودند در درياى مرگ شناور بودم. منم حامل شمشير سنگين و دو نيزه بلند، و شكننده پرچم‌ها در جوش و خروش جنگ‌ها. منم آنكه زنگار ناراحتى‌ها را از روى بهترين خلايق (یعنی پیامبر (ص)) می‌زدودم. مادر به عزایتان بنشیند! بدانید که پسر ابوطالب نسبت به مرگ از کودک به سینه مادرش مانوس‌تر است.