نقالی در ایران قدمتی طولانی دارد و در حفظ بخشی از فرهنگ و سنت های بومی ایران زمین نقش بسیار مهمی ایفا کرده است، به خصوص در دوره هایی که مردم از توانایی خواند و نوشتن بی نصیب بودند، و طبعا نقل شفاهی اسطوره ها و آموزه های آیینی رواج داشته است. مبنای نقالی به صورت کنونی داستان های معروف حماسی به ویژه شاهنامه ی فردوسی است. این هنر در زمان صفویه به اوج خود رسید و تا زمان ما ادامه یافته است.