«ابن کمونه»، از متفکران سدة هفتم هجری است که در خانواده ای یهودی، در بغداد زاده شد و به فراگیری دانش های متداول آن روزگار پرداخت. در پی سقوط خلافت عباسی در بغداد، به سال 656 هـ . ق و حکمرانی مغولان شمنی مشرب، یهودیان موفق به رشد در مناصب حکومتی گردیدند تا بدان جا که ابن کمونه و فرزندش، متکفل بعضی از مناصب دولتی شدند. «الکاشف» (اثر حاضر)، مفصل ترین اثر مستقل اوست و از آن جا که نه سال پس از حجیم ترین نگارش وی یعنی «شرح تلویحات» به رشتة تحریر درآمده، از اهمیت بسزایی برخوردار است. این اثر بر اساس تفکر مشایی نگاشته شده است. عبارات ابن کمونه در این اثر، وامدار نگارش های ابن سینا، بهمنیار، و خواجه نصیرالدین طوسی است، اما از حیث نگارش منطقی قدری نامنظم و پراکنده است و گاهی بدون طرح مقدمات بحث، گفتار جدیدی مطرح می گردد و همین امر به انضمام دشوارنویسی و صنعت ادبی مولف آن در نگارش عربی، خواننده را دچار مشکل می نماید. این کتاب به زبان عربی در هفت باب تحت این موضوعات تنظیم گردیده است: منطق؛ امور عامه؛ اقسام اعراض وجودی؛ اجسام طبیعی؛ نفس؛ عقول؛ و واجب الوجود. کتاب حاضر بر اساس نسخه های «ایا صوفیا، ش 2446»، «ایا صوفیا، ش 2447» و «مجلس شورای اسلامی، ش 1939» تصحیح شده است.