چندین عامل انگیزه ی نگارش این کتاب شد: ابتدا خاطره یشخصی ام در مورد خواندن چند نمایش نامه یزنده یاد رادی در دوره ی نوجوانی و جوانی. من که در رشته ی ادبیات انگلیسی تحصیل کرده و نمایش نامه های زیادی از نویسندگان غربی خوانده بودم، سخت تحت تأثیر نمایش نامه هایاو قرار گرفتمو برایم همان جاذبه ا یرا داشت که نمایش نامه های خارجی داشتند. دیگر این که هنگام تدریس در دانشگاه، متوجه آشنایی کم و تقریباً بیگانگی مطلق دانشجویان با تئاتر ایرانی شدم. افزون بر آن، مجلات ادبی نیز در آن زمان اصلاً انگار با تئاتر، به عنوان یک ژانر ادبی که حق زیادی به گردن ادبیات دارد، قهر بودند. با خود اندیشیدم که چگونه باید این دانشجویان معصوم، و بعضاً شیفته، با آثار ارزشمند فارسی و ایرانی آشنا شوند؟با خواندن مصاحبه یزنده یاد رادی، دریافتم که او نیز چه قدر از این بی مهری به تئاتر دل شکسته بوده است و همین همدلی سبب شد که کار خواندن و نوشتن درباره ی آثار وی را آغاز کنم. کوششی خاضعانه که آرزو داشتم در زمان حیات آن روان شاد به چنین کاری مبادرت ورزیده بودم، ولی برای گرامی داشت خدمات فرهنگی و ادبی این بزرگان هرگز دیر نیست.