به رغم اهمیت ابعاد علمی و نمادین روان­کاوی، به اعتقاد کریستوا فرآیند درمان زمانی تحقق می­یابد که عواطف و انرژی­های نشانه­ای به سطح خودآگاه آمده و میان روان­کاو و بیمار پیوندی عاشقانه ایجاد شود. این پیوند عاشقانه مبتنی بر ارزش درمانی فانتزی است که در واقع هستی سوژه را قوام می­بخشد. در این کتاب کرستوا تجربه­ی ایمان را نیز واجد ساختار مشابهی می­داند و نشان می­دهد که دین به مانند روان­کاوی بر شکلی از گفتار عاشقانه و قسمی فانتزی بنا دارد که معطوف به حفظ انسجام تصویری/خیالی سوژه و جهان اوست.