پرسش اصلی هایدگر آنگاه که به تکنولوژی می اندیشد، چنین است: چه رابطه ای میان هستی و تکنولوژی وجود دارد؟ پس به عبارتی دیگر، هستی شناسی تکنولوژی در مرکز توجه هایدگر قرار می گیرد. از نظر او اگر نسبت ما با هستی از طریق روند وحدت و کثرت برقرار می شود، پس در تکنولوژی نیز همین روند باید مورد توجه قرار گیرد. کوشش هایدگر برای یافتن چنین روندی از تحرک، آنگاه به بن بست می رسد که وی تنها تکنولوژی معطوف به ماشین فیزیکی را مورد پرسش قرار می دهد؛ یعنی همان اشتباهی که مارکس نیز گرفتار آن شد و نتوانست در تبیین رابطة کار با انسان؛ کار را تبدیل به متغیری خلاق کند. چرا که اگر کار به صورت متغیر خلاق دیده نشود، نقش فرد آشکار نخواهد شد. چرا که اتوماسیون و تکرار، خصلتی جمعی است و در نهایت دیدگاه جمعی را به فردی که می اندیشد تحمیل می کند. اگر مارکس در نهایت این خصلت جمعی اتوماسیونی را پذیرفت، هایدگر این خصلت را به چالش گرفت و از این سوی تکنولوژی را سد راه تحرک به سوی هستی تصور کرد. نگارنده در کتاب حاضر به این موضوع پرداخته که تکنولوژی آنگاه می تواند در میدان هستی شناسانه قرار گیرد که روند کار در آن به صورت متغیر خلاق درآید. در این صورت دیگر نهایتی برای تکنولوژی به تصویر کشیده نمی شود. زیرا در این روند، نهایت کار اتوماسیون کاملی تصور می شود که با آن وارد حلقة مسدودی می شویم که کمیت ها بر آن سیطره می یابد.