امتیاز: ۴ از ۵
این کتاب سومین کتابی بود ک از قفسه برداشتم و اولش جذب اسمش شدم بعد نویسنده و وقتی جلد رو دیدم به شدت خوشم اومد و سریع یکم ازش خوندم و رفتم که امانت بگیرم
کتاب از یک کلاه برداری (که گویا رواج بوده ی زمان تو ژاپن) شروع میشه که ینفر خیلی یهویی به ذهنش میرسه گوشیو یکیو بلند کنه و کم کم غرق اون کار میشه و ...
هنوز خیلی درکش نکردم ولی میتونم بگم موضوع جذابی داشت که یاد همزاد میوفتی آخراش یاد کوری و ... (در کل خوشم اومد)
کاش بتونن این کتاب رو به حالت فیلم دربیارن چون به شدت مستعده
تو این کتاب آدما رفته رفته جایگاه ها، هویت ها، اسماشون و حتی خانواده هاشونو از دست میدن. از دست دادن نه به معنای مرگ بلکه بمعنای اینک مثلا وقتی پدر و مادر هیتوشی بعد مدتها هیتوشی بهشون سر میزنه نمیشناسنش و کس دیگه ای رو جای هیتوشی به عنوان پسرشون قبول کردن و هیتوشی از خونه طرد میشه و به دنیایی پا میزاره که همگی (جزء حیوانات و خارجی ها) من اون هستن (معطوف به یک جنس خاص نیست و هر دو جنس درگیرن ینی هم مذکر و هم مونث) و تو کوچه و خیابون، تو قطار و ایستگاه عین خودش رو میبینه و ابتدا با هم کنار میان، حتی همدیگرو به غذا دعوت می کنن ولی ادامه دار نیست و به جون همدیگه میوفتن، خصایل خوب جاشو به کینه، نفرت و ... میده و قتل و خونریزی زیاد میشه و همه کم کم تنهایی رو انتخاب میکنن، غارت زیاد میشه و غذا کم تا جایی که وقتی 2 تا من سر یک من کشته شده دعوا میکنن و میخوان که گوشتو تقسیم کنن اون یکی به دیگری خیانت میکنه و میخواد که بکشتش ولی خودش کشته میشه. حین خوردنش توسط من قاتل کم کم احساس مفید بودن میکنه و همین میشه شروع تازه برای ساختن جامعه ای جدید بین اونایی ک همین حالت بهشون دست داده، فرار و تنهایی جاشو به تعامل و معاشرت میده و رفته رفته اوضاع بهتر میشه.
مکالمه بین اشخاص در کتاب هم شکسته است و محاوره ایه حتی یجاهایی مثلا بجای سخت نوشته سخ، من اذیت نشدم