درخشان، درخشان!
کتاب هم از منظر نظری برای من مفید و نو بود و هم در سطوح فردی من رو به پرسش کشید. 
جستار اول هر سنتی که از لیبرالیسم برام به یادگار مونده بود رو کشید به عرصه‌ی پرسشگری و جستار دوم بلکل مفهوم عدالت در مقابل مراقبت رو مورد بررسی قرار داد. جستار دوم به قدری برای من جدید بود که شروع کردم از نظریه‌پردازهاش خوندن و کلاف سردردگم و بی‌انتهایی برام باز شد که هنوز هم گرفتارشم.
        

          به نظر میرسه مفهوم استقلال با تعریف " تعقیب آزادانه برنامه هایی که در پرتو معیارهای انتزاعی شکل گرفته‌اند" ، با انتظاری که جامعه به شکل سنتی از زن به عنوان "فردی مراقب" و "فداکار "  داره در تعارضه.  
به این شکل که زنها ، برای دنبال کردن اهداف فردیشون خارج از چهارچوب خانواده؛ و تربیت فرزند یا مراقبت از سالمندان خانواده ، اگر مجبور به انتخاب یکی از گزینه ها نباشند، مجبور به صرف انرژی و خلاقیت بالایی (نسبت به مردها) برای هماهنگی این دو مقوله خواهند بود و این مصداق بارز بی عدالتیه. 
راه حل پیشنهادی اینه که برخی اعمال مراقبتی به صورت تعهد دربیاد ،مثل تعهد در پرداخت مالیات ، تعهدی که همونقدر که بردوش زنانه بردوش مردها هم باشه . و این تنها وقتی ممکن میشه که  خانواده و نقش ها دوباره تعریف و بازبینی بشن ، و پیش فرضهای جنسیتی از بین بره.
.........

خلاصه کلام اینکه ؛ فارغ از تمام ایسم‌ها، برای داشتن دنیایی زیباتر و عادلانه، لازمه نگاهمون به انسان نگاهی فارغ از جنسیت ، رنگ، نژاد، ملیت باشه. اگر به دنبال برابری در دنیا هستیم ، براش قدمی برداریم .
...
گروهی از فمنیستها معتقدن برای رسیدن به برابری ما  به قوانین حمایتگر و اجبار دولت احتیاج داریم، گروهی دیگه به آزادی بیان و رفتار فردی معتقدن و اون رو مقدم میدونن. 
من خودم طرفدار گروه اول هستم چون فکر میکنم فرهنگسازی  از طریق رفتار فرد فرد جامعه و بدون حمایت دولت، رسانه و آموزش و پرورش خیلی پروسه طولانییه و فایده زیادی نداره.  ولی خب توی شرایط فعلی که درگیرشیم( از نظر جبر جغرافیایی و سیاسی) مجبوریم استراتژی گروه دوم رو دنبال کنیم :(