آمارتیا سن (متولد 1933، بنگال) خوش بختانه در ایران به اندازه ی کافی شناخته شده است. این استاد و نویسنده ی برجسته ی علوم اجتماعی که به تدریس در دانشگاه دهلی اشتغال داشت، به دعوت دانشگاه هاروارد به امریکا رفت و از آن زمان تاکنون در آن دانشگاه و دانشگاه آکسفورد و کیمبریج انگلستان به تدریس و تحقیق مشغول است. وی در سال 1998 تا 2004 ریاست ترینیتی کالج دانشگاه کیمبریج را به عهده داشت.
سن که جایزه نوبل اقتصاد «به خاطر تلاش ها و مشارکت هایش در اقتصاد رفاه» به او تعلق گرفت، دارای چندین کتاب معتبر از جمله انتخاب عمومی و رفاه اجتماعی، فقر و قحطی، توسعه به مثابه آزادی، هویت و خشونت، و ده ها مقاله ی علمی است، که به پاره ای از آن ها در کتاب حاضر اشاره شده است.
سازمان ملل متحد بر مبنای نظریه ی سن بود که از 1990 شروع به انتشار گزارش های شاخص توسعه ی انسانی کرده است که در آن ها، علاوه بر درآمد سرانه، عوامل دیگری نظیر وضعیت بهداشتی و آموزش و برابری فرصت ها نیز برای اندازه گیری میزان رفاه افراد و جوامع مورد سنجش قرار می گیرد. رابرت سولوو (برنده ی جایزه ی نوبل اقتصاد در 1987)، سِن را «وجدان حرفه ی اقتصاد» خوانده است.
در کتاب حاضر، سِن نظریه ی عدالت جان راولز، مهم ترین نظریه پرداز عدالت در قرن بیستم و همکار نزدیک خود، را نقادانه بررسی کرده و یکی از مهم ترین آثار را در حوزه ی عدالت اجتماعی پدید آورده است.