نفی نفس استثمار در رابطه با دیالکنیکی بین دو طبقه است:طبقه ای که میخواهد حاکمیت پیدا کند،و طبقه ای که میخواهد از این حاکمیت سرباز بزند و آن را نفی کند.این،آزادی میجوید و آن،استبداد.
هیچ خونی به ناحق نمی ریزد و هیچ مرگی اگر در راه حق باشد،به نابودی منجر نمیشود و هیچ خفقانی اگر حلقوم،حلقوم حقیقت گو باشد،به خاموشی نمیگراید.بلکه هر خونی،قطره ای میشود که با آن قطره یک اسلاک شناسی بهتر بنویسند.
فاشیسم-در نهضت های حادش-برای اینکه آن لمپن ها،آن طبقه محروم و آن عقده دارها را به خودش بکشاند و حتی نیروی چپ،نیروی چپ ناخودآگاه و حتی محرومینی را که جهت گیری طبقاتی روشن ندارند.به طرف خودش بکشاند،اول به عنوان مخالف سرمایه داری حرکت میکند،ولی جنس کار و جنس اندیشه اقتضا دارد که بالاخره در کنار همان اندام فاسدی که او زالوی مکنده و طفیلی معده اش بوده،یعنی سرمایه داری،قرار بگیرد.