با گفتمانی سروکار داریم که ارزش های سنتی فهم پذیری را واژگون می کند: نوعی تبیین از پایین که چیزها را براساس ساده ترین، اولیه ترین و روشن ترین امور نمی نگرد، بلکه براساس آشفته ترین، تیره  ترین، بی سامان ترین و مشوش ترین امور می نگرد. این گفتمان درهم ریختگی خشونت، خشم و خروش، نفرت، انتقام و بافت شرایط حداقلی ای را که شکست ها و پیروزی ها را می سازد، به عنوان قاعده ای تفسیری به کار می گیرد. خدای گنگ و رمزآلود نبرد، باید روزهای بلند نظم، کار و صلح را توضیح دهد. خاستگاه های تاریخ و حق در مجموعه ای از واقعیات حیوانی ( نیروی جسمانی، زور؛ ویژگی های طبیعی) و مجموعه ای از اتفاقات ها (شکست ها؛ پیروزی ها، توفیق یا ناکامی توطئه ها، شورش یا ائتلاف ها) ریشه دارد. نوعی عقلانیت روبه رشد _عقلانیت محاسبات و استراتژی ها_ ظهور خواهد کرد، اما تنها در راس این کلاف ، و هرچه که بالاتر می رویم، این عقلانیت نیز بسط می یابد، شکننده تر و شکننده تر می شود، شریرانه تر و شریرانه تر می شود، و با اوهام، تخیلات و رموز بیش تر و بیش تر پیوند می خورد. این چنین، شاهد نقیض آن تحلیل هایی هستیم که سعی می کنند در زیر آشفتگی ظاهری یا سطحی، در زیر توحش مشهود بدن ها و احساس ها، عقلانیت بنیادینی را بیابند که هم دائمی و پایدار است و هم ذاتا با عدالت و خیر پیوند دارد