سفرنامه نویسی اگرچه از زمان های دور در ایران معمول بوده، ولی در دوره صفویه و بعد از آن از توجه بیش تری برخوردار شده است؛ تا آن جا که پادشاهان و درباریان به ویژه شاهان و شاهزادگان قاجاری به نوشتن آن رغبت نشان داده اند. سفرنامه های ناصرالدین شاه است و سفرنامه های مظفرالدین شاه به فرنگ از مهم ترین سفرنامه هایی است که از شاهان قاجاری به جای مانده است.
اهمیت این نوع از سفرنامه ها علاوه بر اطلاعاتی که از اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور و ممالک دیگر ارائه می دهند، تاثیراتی است که بر سادگی نثر فارسی و تحولات ذهنی و فکری ایرانیان داشته اند.
سفرنامه دوم مظفرالدین شاه که در سال 1320 هجری قمری صورت گرفته و اینک با مقدمات و توضیحاتی فراهم آمده است نیز از این مزایا بی بهره نیست.