در اوایل قرن بیستم، پسر یتیم یازده ساله ای به نام رامی زندگی می کرد که در دنیا فقط یک برادر به نام رافت داشت. رافت، که هفت سال از رامی بزرگ تر بود، با کرکر های سفید رنگ، بژ یا بلوطی رنگ، گلیم می بافت. این دو برادر به راستی فقیر بودند؛ اما خانه محقرشان تمیز و مرتب بود. رافت، خودش، نمی دانست که هنرمند است؛ اما با غریزه ی هنری اش می فهمید که نظم و پاکیزگی پایه زیبایی است.