برای من که می‌نویسم (یا حداقل تلاش‌هایی می‌کنم در راستای نوشتن)، اهمیت قصه گفتن واضح و مبرهنه. برای من که از بچگی با قصه‌هایی که بابا هر شب برام می‌خوند بزرگ شدم اهمیت قصه شنیدن، مشخص و پررنگه. و چند ماه پیش تو حالتی که برام غریب، جدید و هیجان‌انگیزه متوجه شدم که من باید جدی‌تر در مورد اسطوره‌ها بخونم. می‌دونستم چیزهایی از اسطوره. حفظ بودم قصه‌ی بی‌بندوباری‌های زئوس رو، ارجاعات تاریخ هنر به قصه‌های معروف خدایان یونانی رو می‌دونستم و در مورد چند تا از اسطوره‌های ایرانی مثل مشی و مشیانه‌ی هم اطلاعات محدودی داشتم. اما فکر می‌کردم لازمه جدی‌تر برم سراغشون. با مجموعه‌ی اساطیر یونانی استیون فرای از اونجایی که جلد اول اون رو چند سال پیش خونده بودم به خوبی آشنا بودم و می‌دونستم که من رو قرار نیست ناامید کنه. اما حقیقتاً انتظار نداشتم که حین خوندنش هم انقدر لذت ببرم و هم بهم ایده‌های جالب و البته جدی در مورد پژوهش بده. 
چیزی که استیون فرای رو خاص می‌کنه فقط مهارت قصه‌گویی اون نیست. اتفاقا خاص بودن استیون فرای در اینه که می‌دونه چطور از مهارت قصه گفتنش در خدمت بیان ایده‌های بزرگ استفاده کنه. هزاران قهرمان نیمه‌ خدا-نیمه‌ انسان در اسطوره‌های یونانی با قصه‌های جذاب خودشون وجود دارند اما انتخاب چند ده تا از اون‌ها، نحوه‌ی چینششون در یک منطق زمانی و حرف زدن از اهمیتشون شاید حتی از کتاب‌های تخصصی در این زمینه بتونه به شما اطلاعات جامع‌تری بده. و البته استیون فرای زبون‌بازی که هم زبان یونانی بلده و هم خوب می‌دونه جمله‌های انگلیسی رو چطور بیان کنه که بیشترین تاثیر رو روی مخاطب داشته باشه، قطعا می‌دونه به ذهنیت شمای خواننده چطور جهت بده. 
در یکی از مصاحبه‌هایی که ازش دیدم، از اجداد ما حرف می‌زد که تا سال‌های سال سنت قصه‌گویی دور آتیش رو حفظ کردن. و این قصه‌ها که بخش زیادیشون در قالب اسطوره امروزه به دست ما رسیده بازتاب پرسش‌های مهم انسانی، فرهنگ آدم‌ها، سیاست و فلسفه و حتی هنر و عشق هستند. و کتاب‌های استیون فرای تلاشی برای بازیابی دوباره‌ی این سنته. من هم البته برای اینکه سهمی بتونم در زمینه ادا کنم و البته چون عاشق قصه گفتن هستم برای آدم‌های عزیز و نزدیکم هر کدوم از این داستان‌ها رو بعد از تموم کردن تعریف می‌کردم. 
فکر نمی‌کنم کسی باشه که درگیر طلسم‌ جادویی قصه‌ها شده باشه و نتونه از این کتاب لذت ببره. می‌خندید، قصه می‌شنوید و متوجه می‌شید که انسان‌های ۲۵۰۰ ساله چقدر بیشتر از چیزی که فکر می‌کنیم به ما نزدیک هستند. و چه حیفه، از خاطر بردن این نزدیکی‌ها.