کتاب حاضر، مجموعه ای است از چند مقالة موازی که همگی دربارة «خورشید سیاه» و در یک یا دو بخش، دربارة مضمون هایی از کتاب قصه های عشق نوشته شده اند. اساسا هم قرائتی قابل تامل از اصل کتاب هستند، به ویژه در فصل پایانی، نوعی بازنگری و ارزیابی انتقادی دارد. نگارنده در این کتاب تلاش می کند شرح کوتاه و آسان یابی از یکی از دشوارترین آثار کریستوا ارائه دهد. کریستوا در بخش عمده ای از پروژة واکاوی مفاهیمی چون مالیخولیا، فقدان، سوگواری و غیره از منطقی سود می جوید که به واسطة درآمیختن و پرکردن شکاف ها و حفره های نشانه ای سوژه، با مصالح نمادین، به والایش و بهبود در قالب خلاقیتی نمادین می انجامد. این وجه دیگری از همان ایدة ارسطویی است که می گوید «مالیخولیا شرط نبوغ آدمی است». از نظر کریستوا، نوشتار دستاویزی برای رها شدن از رنج «بی ـ ماری» مالیخولیا یا تاب آوردن «سمپتوم زندگی» است، رنجی که خود نیز حین نگارش کتاب دشوارش خورشید سیاه، درگیر آن بوده است.