در پهن? بی    کران ادب پارسی که هر دیاری را شهریاری دیگر است، ملک ترانه را به طاهر عریان بخشیده    اند و اکنون هزار سال است که طاهر بر اورنگ ترانه    های روستایی که همان دشت و صحرا و کوه و دریاست تکیه زده و هیچ    کس را با او لاف همسری و سودای برابری نبوده است. ترانه    های طاهر را می    توان پیشرو غزل عاشقان? عرفانی و طلیعه سبک عراقی دانست. اگرچه شعر پارسی خود با عشق آغاز شده و محققان ادب بیت لطیف و ساده زیر را از ابوحفص سُغدی «قرن سوم» قدیمی    ترین شعر فارسی دَری شمرده    اند:آهوی وحشی در دشت چگونه دوذااو ندارد یار بی    یار چگونه بوذا