شاید بتوان علی را آوای آشنا و دلنشین فطرت و تبلور عینی آن دانست. سخن آشنا که همواره شنیده ایم و شاید در مقاطعی که عمل کرده ایم، چشیده ایم. از گفته های او خدمت و شجاعت و عمل می بارد. چند بعدی بودن او از خصائل و ویژگی های اوست. علی (ع) را باید در زمین و برای زمینیان شناخت. با او می توان هم حق و هم باطل را خوب فهمید. حق و باطل، حق و حق نمایی، شجاعت و ترس، عمل و حرف، با او به راحتی از هم تمییز داده می شوند. بر خلاف سیره برخی از عالمان دین، از نهج البلاغه مستفاد می شود که با شخصیتی روبرو هستیم، که نسبت به دردها و مشکلات و بی عدالتی ها و شخصی و بی دینی های حاکم بسیار ناآرام است؛ و از نظر محتوایی، همانند اسپند روی آتش است و نمی تواند با خونسردی از کنار مشکلات مردم بگذرد. متأسفانه در شرایطی هستیم که این گونه منش ها و سلوک ها زیر سؤال می روند و شخصیت هایی آرام و بی توجه به دردها ستایش و ترویج می شوند. این هم دردی از دردهای ما.