«زندگی را از سینما آموختیم و زندگی هم درست مثلِ گلن فوردِ تعقیبِ بزرگ از ما انتقام گرفت. نامه های فرانسوآ تروفو نشان می دهند چگونه چیزهایی که می گوید در برابرِ چیزهایی که نمی گوید و دیده می شوند پیروز می شود. همین است دقیقاً. می بیند. این رنج های ماست که زبان باز می کند و می گوید و می گوید و می گوید. اما این زجرها انگار از دلِ سینمای صامت بیرون پریده اند. هستند و ادامه دارند، اما صدایی ندارند.

شاید فرانسوآ مُرده باشد، شاید من زنده باشم. اما چه فرقی می کند؟»

ـــ ژان لوک گُدار

 

«عمده ی شهرتِ فرانسوآ تروفو به فیلم هایش برمی گردد. فیلم  هایی که مشهور شده اند به کلاسیک های سینما. سینمادوستان خوب می دانند هر نوشته  ی تروفو چه ارزشی دارد. اما نامه هایش را که بخوانید گوشه ای از رازهای این منتقدِ کم نظیر برای تان آشکار می شود. این  روزها نامه نمی نویسیم. کمتر نامه می نویسیم. تلفن می زنیم. لغت نامه ی روبر را که باز کنید و برسید به لغتِ نامه نویس می بینید نوشته اند قدیمی؛ یعنی لغتی ا  ست که مدت هاست کسی از آن استفاده نمی کند. تروفو صدها نامه نوشته و قاعدتاً یکی از آخرین نامه نویس هاست.»

 ـــ ژیل ژاکوب