دومین باری‌ بود که این کتاب رو می‌خوندم. بخش دیالکتیک ابژه و دیالکتیک سوژه رو از خود پدیدارشناسی خوندم،‌ ولی مابقی رو صرفاً از این تفسیر ازش اطلاعاتی دارم. پدیدارشناسی ترجمه‌ی خوبی به فارسی نداره و کتاب به‌شدت دشوار و سخت‌فهمی هم هست، بنابراین خوندن تفسیری در کنارش به‌نظرم قطعاً لازمه و این یکی از بهترین تفسیرهاست. روانه ولی ساده‌سازی بیش‌ازحد نشده که جان کلام کشته شه.
اما درباره‌ی خود هگل، من شدیداً مخالف این باور هگل‌م که جهان ساختاری سراسر عقلانی داره و فقط کافیه ما به شیوه‌ی درست بهش نگاه کنیم تا ساختار عقلانی‌ش برامون قابل‌فهم بشه و پس از فهمش احساس در خانه بودن بکنیم. این نقدیه که خیلی از فیلسوفا و متفکرا هم بهش کردن. اما بااین‌حال، بسیار زیاد براش احترام قائل‌ام. نه برای دیدگاه افراطی عقل‌محورش، بلکه برای دیالکتیک. به‌نظرم دیالکتیک هگل یکی از زیباترین و عمیق‌ترین و درست‌ترین تحلیل‌ها از روندهای تاریخی در هر حوزه‌ایه.