مرا یاد قلم علی اشرف درویشیان انداخت... یاد شریفِ سال‌های ابری...
        

          متن دشواری داره، جملات طولانی و بدون وقفه‌اند و پر از اصطلاحات محلی و کلمات دشوار. البته برای من جالب بود. 
اولین داستانی بود که از احمد محمود می‌خوندم. داستان کوتاهی بود درباره مردم جنوب و آوارگی اجباری‌شون به خاطر ساخت پالایشگاه نفت. تصویرسازی و فضاسازی خیلی خوبی داشت، کاملا با داستان همراه میشی، درد مردمش رو درک می‌کنی، ودلت آتیش می‌گیره از آنچه بر مردم این مرز و بوم گذشته.
        

          مرض ریزه ریزه میاد... همه یهو وبا نمی‌گیرن!
آفاق و قاچاق پارچه من رو یاد همسایه‌ها انداخت. منقل، وافور و تریاک هم که گویا از المان‌های همیشگی داستان‌های احمد محموده. 
من قلم احمدمحمود رو دوست دارم، این داستان و فضاسازی‌هاش رو هم دوست داشتم. چه ظلم‌ها که مردم ایران کشیده‌اند و فرقی نداره خوزستان احمد محمود باشه، گیلان من باشه و یا هرجای دیگر... مردم ایران از دست این حکام مستبد رنج کشیده، می‌کشند و حداقل امیدوارم در آینده نکشند.
موضوع قاچاق پارچه در جنوب و یا کولبری در غرب هم شده معضل در کشور. از طرفی همه می‌دانیم که شغل نیست، درآمد نیست و در این میان وقتی مردم دستشون از پول کوتاه باشه به هرکاری روی میارن و اگه نتونن شکم سیر کنن نهایتا به قانون جنگل روی میارن.

یازدهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک