... زمانی که روشنگران قرن هجدهم پژوهش درباره شرایط طبیعی محاط بر توسعه اجتماعی را آغاز و کوشش خود را مصروف کاربرد مستقیم مقولات و نتایج علوم طبیعی در شناخت اجتماع می کنند، پیشروی تاریخی بزرگ و چشمگیری صورت می پذیرد. این امر طبعا موجب بروز بسیاری برداشت های خودسرانه و غیرتاریخی گردیده، اما در مبارزه با برداشت سنتی الهی از تاریخ در آن زمان، پیشرفت قابل ملاحظه ای به شمار می رود. اوضاع در نیمه دوم قرن نوزدهم کاملا متفاوت است. چون در این زمان تاریخ دانان یا جامعه شناسان می کوشند تا برای مثال، داروینیزم را شالوده بی واسطه درک پیشرفت تاریخی قلمداد کنند؛ تنها نتیجه ای که حاصل می گردد، تحریف و مخدوش سازی روابط تاریخی است. داروینیزم به عبارتی انتزاعی تبدیل می گردد و مالتوس مرتجع کهنه کار نیز طبعا «هسته» جامعه شناختی آن را تشکیل می دهد. در جریان پیشرفت های بعدی، کاربرد بلاغی داروینیزم در درک تاریخ، به توجیه سریح و بی پرده حاکمیت سبعانه سرمایه بدل می گردد. رقابت سرمایه داری به مدد؛ قانون ابدی تنازع بقا، آماسیده و به نوعی رازوارگی متافیزیکی تاریخ پریش بدل می شود. (از متن کتاب)