فیلسوف ها غیرعادی اند؛ البته نه به خاطر افکار پیچیده شان؛ آن ها بیش تر به این دلیل نامتعارف می نمایند و پرجبروت که در نوع نگاهشان به همه چیز امور را "بعددار" می کنند و در معرض سنجش های نو قرار می دهند. فیلسوف ها حتی وقتی غیرمنطقی سخن می گویند، اشاره به منطقی خاص دارند. هرچه گفتمان زمان به سمت علمی تر و منطقی تر شدن پیش می رود، وضعیت شخصیتی و اجتماعی فلاسفه آسیب پذیرتر و طنزآمیزتر می گردد و البته باید در برابر این موج ایستاد. می توان برای عده ای از مورخان فلسفه این حق را قایل شد که به دور از نیت تحقیرکنندگی و ستیزه جویی، بخواهند کمی جدیت فلسفه را مهار کنند و از صلابت آن با قلم سخره گر خویش بکاهند. حداقل با این کار می توان قشر وسیعی را که از جدیت فلسفه هراس دارند و به همین دلیل جرات وارد شدن به مباحث فلسفی و شنیدن آرای فیلسوفان را با خود نمی دهند، برانگیخت که پا پیش نهند و در هاله ای از طنز با گوشه ای از جدی ترین لحظات تفکر در تاریخ زندگی انسان آشنا شوند. نویسنده ی این کتاب با لحن بسیار طنزآمیز، عبوس ترین چهره های فلسفی را معرفی کرده و بعضی مفاهیم فلسفه را توضیح داده است.