چرا این همه تفسیر پراکنده پیرلمون ماکیاولی وجود دارد؟چگونه است که نوشته های او کماکان برای شکل های متنوعی از سلائق و گرایش های سیاسی،الهام بخش،گیرا،و برانگیزاننده اند؟آیا ماکیاولی کسی است که با بی اعتنایی به اخلاق،فنون حکومت مزورانه را تدوین کرده و هوادار کار بست ابزار آلات دروغ و خشونت در سیاست بوده؟یا کسی است که به جمهوری و شیوه های دموکراتیک و بورژوایی اداره ی امور سیاسی علاقه داشته؟چگونه می توان او را،که اینقدر فریبنده است،از پس همه ی پیش فرض هایی که متون اش را فرا گرفته اند خواند،و به فضای کلی تفکری که او در آن قرار داشت نزدیک شد؟آلتوسر در این کتاب تلاش کرده تا دو برنامه ی مشخص به موازات هم پی گیرد:(1) در پی آن بوده تا از منظری فلسفی،پاسخی برای پرسش های فوق بیابد و به جایگاه نظری ماکیاولی وضوح و دقت بخشد،(2)پس از آن،اراده کرده تا با بهره گیری از چشم انداز تحلیل طبقاتی مارکسیستی،به خویشاوندی و قرابت ماکیاولی با اندیشه ی کسانی هم چون مارکس و گرامشی نظر کند و هوادارن حقیقت موثر  را در برابر همه ی کسانی قرار دهد که در جهان بازنمایی های خیالی گام می زنند.