سه سالم بود ک مادرم شروع کرد داستان های هانس کریستین آندرسون رو برام خوندن. من با داستان هاش بزرگ شدم. چه داستان‌های غم انگیزی! ولی داستان پری دریایی برای من چیز دیگه ای بود. هزار بار اون داستان رو خوندم و هنوز هم شیفته اون داستانم. نصف دنیای نوجوانی من به فکر کردن در مورد پری دریایی گذشت. یادش بخیر
        

          به واسطه شغل دوم پدر، همیشه کتاب‌های تازه به چاپ رسیده، داغِ داغ به دست من می‌رسید میخواندمشان!
گمان میکنم اولین کتابی که در کودکی به جای یک داستان، یک مجموعه داستان جذاب داشت را خوانده‌ام، مجموعه داستان‌های هانس کریستین اندرسن بود.
از زیبایی و شیوایی این داستان‌ها شاید نیازی نباشد چیزی بگویم! چرا که ناگفته پیداست هنوز از پس گذشت این همه سال،هنوز برخی داستان‌هایش را به یاد دارم.
جالب اینجاست که برخی داستانها برای سن من که کودکی ۷-۸ ساله بودم، کمی نامفهوم و ثقیل بود.عادت داشتم تا نوجوانی سالی یکبار بخوانمش!هربار بهتر مفهوم داستانها را متوجه می‌شدم!