((از کوچه به خانه دویدم. یادم رفته بود گوشی ام را بردارم، برگشتم. حس کردم کسی در خانه است. فقط یک حس بود. دنبال گوشی می گشتم، صدای زنی را شنیدم((گوشی در اتاقت است مانا!)) مادرم که خانه نبود! پشت سرم را نگاه کردم . کسی نبود، اما گوشی روی میزم بود. ))مهم نیست اطراف مان چه کسانی هستند، مهم این است کدام شان حقیقی هستند!خواب گل سرخ رمانی درباره ی آدم هاست، آدم های ساده و معمولی. آدم هایی مثل من، شما، همسایه ها و مردم کوچه و بازار..همه ی ما دل مان می خواهد از اتاق تنهایی خود خارج شویم و به آدم ها نزدیک شویم.همه ی ما دل مان می خواهد که دوست داشته باشیم و دوست داشته شویم، اما آیا در دنیای متکثر و مجازی امروز، چنین چیزی ممکن است! یک راه بیش تر وجود ندارد.برای شناخت آدم ها باید گاهی در اتاق را  باز گذاشت...